Αγαπάς τα παιδιά σου; Ασφάλιση!

Η ασφάλεια δεν είναι «σέξυ» προϊόν. Κανένας μας δεν τρέχει να αποκτήσει ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο, χαρούμενος με το απόκτημα του. Δεν θα δείτε πανέμορφες κοπέλες σε παραλίες να διαφημίζουν μία ασφάλεια ζωής. Ίσα – ίσα που οι περισσότεροι από εμάς (εκτός από αυτούς τους σούπερ προνοητικούς εκεί έξω, να ξέρετε εσάς σας αγαπώ λίγο παραπάνω) , αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι ακόμη και την σκέψη της ασφάλειας ζωής.

Newsflash. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να φερόμαστε ανώριμα απέναντι στην ασφάλεια. Γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι και ΑΓΑΠΑΜΕ.

Ναι, η ασφάλεια ζωής είναι αγάπη. ΕΚΠΛΗΞΗ!

Είναι αγάπη γιατί:

Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Συγνώμη για την ωμότητα, αλλά η αλήθεια είναι αυτή.  Το θέμα είναι το πότε. Στα βαθιά μας γεράματα (λίγο μετά τα εκατό προτιμώ προσωπικά), ή θα κοπεί το νήμα της ζωής μας, πρόωρα και βίαια. Μην μου πείτε ότι δεν έχετε παραδείγματα από τον κύκλο σας, όπου κάποιος νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό. Ή αρρώστησε από ανίατη ασθένεια και πέθανε. Όλοι έχουμε τέτοια παραδείγματα. Σας εγγυώμαι ότι οι άνθρωποι αυτοί που χάθηκαν, έκαναν ακριβώς την ίδια σκέψη με εμάς. Ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ. Συνέβη όμως και αύριο μπορεί να είμαι και εγώ στη θέση τους.

Εδώ είναι που μπαίνει η αγάπη. Συνειδητοποιώντας ώριμα τη δική μας τρωτότητα, συνειδητοποιούμε αμέσως και την ευθύνη μας απέναντι σε αυτούς που θα αφήσουμε πίσω. Τα σενάρια που παίζουν σε αυτή την περίπτωση και υποθέτοντας ότι και εμείς (όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των ελλήνων-είπαμε οι σούπερ προνοητικοί και ώριμοι είστε λίγοι και σας αγαπώ λίγο παραπάνω-) ΔΕΝ έχουμε ασφάλεια ζωής, είναι τα εξής:

Α) ο εναπομείναν γονιός επωμίζεται όλο το οικονομικό βάρος ανατροφής των παιδιών. Μπορεί; Έχει επαρκή εισοδήματα να το κάνει; Θα χρειαστεί να βασιστεί στην πενιχρή σύνταξη χηρείας;

Β) Οι παππούδες και οι γιαγιάδες επωμίζονται το φορτίο ανατροφής των παιδιών. Μπορούν; Είναι δίκαιο να πληρώσουν τη δική μας έλλειψη προνοητικότητας;

Γ) Χάνεται η περιουσία μας,  γιατί οι κληρονόμοι μας αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους κληρονομιάς.

Δ) Τα παιδιά μας στερούνται ευκαιρίες μόρφωσης και απόκτησης προσόντων.

Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον.  Ο καθένας μας ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει αυτές τις σκέψεις και να αναρωτηθεί τι θα σήμαινε η απώλειά του για τους ανθρώπους που αγαπά. Το συναισθηματικό κομμάτι δεν μπορεί να ιαθεί. Θέλουμε πραγματικά να τους επιφορτίσουμε και με το οικονομικό;

Εάν λοιπόν  έχουμε κάνει αυτές τις σκέψεις, τι μας εμποδίζει από το να αποκτήσουμε μία ασφάλεια ζωής; Τι φοβόμαστε;

Συνήθως, σκεφτόμαστε το κόστος και τη δέσμευση της τακτικής πληρωμής. Ε, εδώ είναι που πραγματικά έρχεται η έκπληξη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΗ η ασφάλεια ζωής.  Σας παραθέτω ενδεικτικά κόστη:

Γυναίκα, οικοκυρά, 45 ετών και για κεφάλαιο 80.000€ Το κόστος για το ασφάλιστρο είναι 0,63€ την ημέρα.

Γυναίκα 37 ετών, ιδιωτική υπάλληλος και για κεφάλαιο 100.000€. Το κόστος για το ασφάλιστρο είναι 0,49€ την ημέρα.

Γυναίκα 52 ετών, οικιακά και για κεφάλαιο 50.000€. Το κόστος για το ασφάλιστρο είναι 0,77€ την ημέρα.

Το συμπέρασμα λοιπόν ποιο είναι; Ότι δεν είναι το κόστος που μας αποτρέπει από το να την κάνουμε και να χαρίσουμε στον εαυτό μας και σε αυτούς που αγαπάμε, την ηρεμία που χαρίζει η γνώση ότι έχουμε προνοήσει για αυτούς.

Οπότε ας αναρωτηθούμε. Γιατί δεν το κάνουμε; Εσύ γιατί δεν το έχεις κάνει ακόμη;