Νεανικός Διαβήτης. Η Δική μας Ιστορία.

Ξημερώματα 24 Φεβρουάριου του 2021. Εποχή covid και καραντίνας και εγώ δεν κοιμάμαι. Με απασχολεί ο γιος μου. Το ένστικτο της μάνας έχει ξυπνήσει και ουρλιάζει. Κάτι δεν μου αρέσει στην όψη του. Μου φαίνεται χλωμός και άτονος. Μου φαίνεται αδύνατος. Μου φαίνεται ότι αραίωσαν τα μαλλιά του. Κάτι δεν μου αρέσει….

Όλοι μου λένε ότι φταίει η καραντίνα, αλλά το ένστικτό μου λέει άλλα. Με το που χαράζει τον ξυπνάω (έχετε δοκιμάσει να ξυπνήσετε αχάραγα έναν 14χρονο; Ζω από θαύμα), τον αρπάζω και πάω στα Medifirst, τα πολυϊατρεία της Interamerican, στο Μαρούσι. Μπαίνουμε στην παιδίατρο, η οποία  αρχίζει να πυροβολεί με ερωτήσεις: «Πόσο καιρό έχει μαύρους κύκλους στα μάτια του», «Πόσα κιλά έχει χάσει», «Έχει πολυδιψία», «Έχει πολυουρία» και χιλιάδες άλλες….Ναι σε όλα ήταν οι απαντήσεις. Αρπάζει λοιπόν το δάχτυλο του παιδιού, το τσιμπάει και βάζει τον μετρητή ζαχάρου. Tilt το ζάχαρο στο 360.

• Κυρία Αλεξίου, το παιδί έχει διαβητική κετοξέωση και πρέπει επειγόντως να μπει στο νοσοκομείο.

Έλα μου; Τι λέει καλέ αυτή; Ποιο νοσοκομείο; Γιατί; Τι συμβαίνει; Κοιτάω τον γιο μου, ο οποίος ανέμελα σκρολάρει στο Instagram. Καλέ μία χαρά είναι το παιδί, τι λέει αυτή εδώ;

Ταυτόχρονα με αυτές τις σκέψεις, ακούω τη γιατρό να ετοιμάζει την εισαγωγή του στο Ιατρικό Αμαρουσίου. Αρχίζω και συνειδητοποιώ τι συμβαίνει, βγαίνει η ψύχραιμη ασφαλίστρια από μέσα μου και παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου. Της λέω: Νεανικός διαβήτης; Δεν μου απάντησε, μίλαγε στο τηλέφωνο με το ασθενοφόρο. Μόνο κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

Αγκαλιάζω το γιο μου  και προσπαθώ να του εξηγήσω. Προσπαθώ να του εξηγήσω τι είναι αυτό με το οποίο θα ζει την υπόλοιπη ζωή του. Δείχνει να αντιλαμβάνεται, αλλά οι απορίες που έχει είναι χιλιάδες, ο φόβος που έχει τεράστιος.

Μπαίνουμε στο ασθενοφόρο (δεν μας άφησαν να πάμε μόνοι μας στο νοσοκομείο, παρά μόνο με συνοδεία) και σε τρία λεπτά φτάνουμε στο Ιατρικό, το οποίο έχει ενημερωθεί και το ιατρικό προσωπικό μας περίμενε στην είσοδο. Ξαφνικά, έχασα τον γιο μου κάτω από μία θάλασσα γιατρών και νοσηλευτών, που του περνάγανε φλέβες, του δίνανε κάλιο (το κάλιο του ήταν στα τάρταρα) και του χορηγούσαν ινσουλίνη.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η νέα σελίδα της ζωής μας. Με μία εβδομάδα στο νοσοκομείο για την αντιμετώπιση της κετοξέωσης, αλλά και για να εκπαιδευτούμε για την χορήγηση της ινσουλίνης και την αντιμετώπιση της υπό και υπεργλυκαιμίας. Με το γιο μου να ψάχνει στο google (γγγγκκκκκκρρρρρ) και να διαβάζει για προσδόκιμο ζωής και συνέπειες του διαβήτη. Με ένα μαραφέτι (τον καταγραφέα ζαχάρου μόνιμης μέτρησης) μόνιμα στο μπράτσο του. Με δεκάδες τρυπήματα στην κοιλιά του για να πάρει ινσουλίνη. Με συνεχείς υπολογισμούς των τροφών για να ξέρουμε πόση ινσουλίνη να πάρει.

Ενάμιση χρόνο μετά, μαθαίνουμε ακόμη να ζούμε με τον διαβήτη. Το μυαλό και των δύο μας κάνει αυτόματους υπολογισμούς στις τροφές που πρόκειται να καταναλώσει (πόσοι υδατάνθρακες, πόσα λιπαρά, πόση πρωτεΐνη) και μεταφράζει σε μονάδες ινσουλίνης. Είναι μία  συνεχής μάχη, μιας και η εφηβεία με τον διαβήτη δεν τα πάνε ιδιαίτερα καλά και πολλές φόρες απορρυθμίζεται χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το γιατί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι –επί μέρες- υπεργλυκαιμίες του, οι οποίες οφείλονταν στον……πρώτο του έρωτα!    Να είναι καλά ο γιατρός του που ξεκαρδίστηκε στα γέλια όταν το έμαθε και βρήκε ευκαιρία να μας κάνει μάθημα για το πως επηρεάζει το ζάχαρο ο….έρωτας (και το στρες).

Έχει όμως και τα καλά του. Εκτιμήσαμε τη σωστή διατροφή. Πλέον τα φασολάκια, οι φακές, το μπριάμ, οι σαλάτες,  τιμώνται δεόντως στο σπιτικό μας. Μας αρέσουν οι ευθείες γραμμές ζαχάρου που μας προσφέρουν! Η άθληση έχει γίνει επίσης κομμάτι της καθημερινότητας μας. Με λίγη προσοχή ώστε να μην κάνει υπογλυκαιμία, αθλείται κανονικά και καθημερινά.

Άλλαξε και ο ίδιος. Ωρίμασε και, στα 16 πλέον, έχει πάρει την ευθύνη της υγείας του στα χέρια του. Τα καταφέρνει μια χαρά και φουσκώνω από περηφάνεια όταν βλέπω πόσο καλά το χειρίζεται.

Μένω εγώ μόνο. Που πρέπει να αντιμετωπίσω το άγχος μου και την φυσική μου, μαμαδίστικη, ροπή προς τον υπερπροστατευτισμό. Που θα πάει, θα τα καταφέρω!